Leesfanaten - Charlotte Veltman

 

Lennart Larsen en zijn jongere broer - de succesvolle architect Misha - zijn wezen. Hun ouders zijn bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Lennart gaat bij zijn oom wonen, en Mischa wordt ondergebracht in een pleeggezin. Na drie jaar krijgt Lennart een eigen woning en komt Misha bij hem wonen. Lennart heeft geen werk, zuipt en blowt, terwijl Misha studeert. Hij is enorm intelligent.

Tussen de broers verloopt het contact moeizaam en er gaan tijden voorbij dat ze weinig tot geen contact hebben. Dan ontdekt Lennart dat Misha ontslag heeft genomen en naar Amerika is vertrokken. Hij wist van niets en gaat op zoek naar hem. Er begint een speurtocht waar de uitkomst veel gruwelijker is dan je had verwacht. Tijdens zijn zoektocht naar Misha maakt Lennart kennis met Maren, een vriendin van Misha. Zij helpt hem bij zijn zoektocht naar Mischa.

'De dode kamer' is het debuut van Bronja Hoffschlag en het begin van een trilogie. Het is een dikke pil met een klein lettertype. Maar het is een prachtig, spannend en psychologisch verhaal met geheimen, raadsels, codes en verborgen agenda's. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven, namelijk die van Lennart en van Misha.

De schrijfstijl van Hoffschlag is gemakkelijk en vloeiend. De auteur heeft een groot inlevingsvermogen. Je leest over de onmacht van Lennart en Misha, en je wordt als het ware in hun hoofd getrokken waar je alles leest en hoort over hun meningen en denkwijze. De tegenwoordige tijd en het verleden wisselen elkaar af, waarbij het duidelijk is dat waarneming vaak anders is. Ook de personen in de nabijheid van de broers zoals Maren, Ilse, Russell, Jamie, en Donald worden uitstekend beschreven en zijn echte personen.

'De dode kamer' leest als een trein. Eenmaal in het boek opgenomen ben je verloren voor alles en nog wat, en maak je alles mee alsof je erbij staat. Misha en Lennart gaan onder je huid zitten en je krijgt kippenvel van een aantal beschrijvingen en hoofdstukken. Het boek is een sneltrein die doordendert en eenmaal op het eindstation dendert de echo nog na. Ik was totaal onder de indruk en droomde 's nacht nog over dit boek. Deze psychologische thriller kan ik zeer zeker aanraden. Het vervolg laat nog even op zich wachten, maar ik kijk nu al uit naar de rest van deze trilogie.

 

Schrijfplezier - Karina Hoekerswever

 

Zelf publicerend debutante Bronja Hoffschlag levert met haar 713 pagina’s een debuut van formaat af, waardoor ze de Hebban debuutprijs 2014 op haar schoorsteenmantel mag zetten . De 33-jarige is woonachtig in Rotterdam en werkt al sinds 2011 aan De dode kamer, het eerste deel van wat trilogie Project X moet gaan worden. Ze heeft al verschillende baantjes gehad sinds haar studie maar combineert nu haar werk als receptioniste met het schrijven in de avonduren. Het vervolg op De dode kamer staat gepland voor het voorjaar van 2015.

De werkeloze Lennart is de tegenpool van zijn succesvolle jongere broer, architect Mischa Larsen. Hun ouders zijn 15 jaar terug overleden, waarna beide broers op een eigen weg terecht zijn gekomen. Het contact is moeizaam en met periodes zelfs volledig afwezig. Wanneer Lennart echter langere tijd Mischa niet kan bereiken komt hij er uiteindelijk achter dat zijn broertje ontslag heeft genomen en naar Amerika is vertrokken. Tijdens zijn zoektocht naar Mischa wordt Lennart genadeloos met het verleden geconfronteerd. Ook ontdekt hij dat hij zijn broertje lang niet zo goed kent als hij gedacht heeft. Ook Mischa gaat de confrontatie met de geesten uit zijn verleden aan, echter hij trekt daarbij de aandacht van seriemoordenaar Donald Skinner.

De cover van De dode kamer trekt gelijk de aandacht, alsmede de dikte van het boek. De blauwdrukken op de cover passen goed bij Mischa. Het plot is complex, vele gebeurtenissen in de levens van de broertjes hangen met elkaar samen. Wat Hoffschlag mooi gedaan heeft is vanuit twee perspectieven schrijven, waarbij complimenten op zijn plaats zijn voor het neerzetten van de context in beide verhalen zonder een fout. Echter door de context te herhalen is het voor een lezer met een goed geheugen soms wel erg veel onnodige herhaling wat de vaart uit het verhaal haalt. Hierdoor laat ook de spanningsboog bij momenten wat te wensen over.  De karakters van de bijrollen zijn wat minder uitgewerkt en hadden in sommige gevallen, zoals bij Maren en Colin meer uitgediept kunnen worden. Hoffschlag heeft daarnaast gebruik gemaakt van 2 hoofdpersonen die elkaars tegenpool zijn, iets wat duidelijk van de pagina’s afspringt. De moeite om elkaar te begrijpen past bij de karakters en bij het verhaal dat ze heeft neergezet. Al met al een boeiend debuut met een dikke voldoende.

 

Ezzulia - Lenie Korbijn

 

Eens in de zoveel tijd krijg je plotseling een boek in handen, wat je , na het gelezen te hebben, met een zucht dichtslaat. En niet met een zucht van verlichting, integendeel, het is een zucht van spijt, spijt dat je het boek, ondanks de 713 bladzijden uit hebt. Het enige wat je nog wilt is meer weten hoe het met Misha en Lennart verder gaat.

Bronja heeft ons kennis laten maken met de twee broers die hun ouders verloren hebben bij een auto-ongeluk, veroorzaakt door een dronken bestuurder. Lennart , de oudste broer brengt zijn dagen door met alcohol, drugs en vrouwen, zijn jongere broer Misha daar en tegen heeft een hoog iq en wordt een groot architect. De verhouding tussen de broers laat te wensen over en zakt nog verder weg als Misha in een pleeggezin wordt opgenomen omdat Lennart niet voor hem kan zorgen. Misha maakt een geweldige carriére met een opdracht van een rijke voormalige studiegenoot. Als hij plotseling zijn ontslag neemt en uit Nederland verdwijnt komt Lennart er achter dat Misha in Amerika is gearresteerd voor moord en in een streng bewaakte gevangenis zit, tussen seriemoordenaars en verkrachters. Lennart probeert er achter te komen wat er in het verleden met zijn broer gebeurd is en wat hij zoveel mogelijk probeert te verbergen.

De dode kamer is een geweldig debuut, een debuut waar elke beginnende auteur alleen maar van kan dromen. En deze droom is voor Bronja waar geworden. Als je het niet zou weten, zou het boek zomaar door een doorgewinterde auteur geschreven kunnen zijn. .Alles klopt, en met precisie en vakmanschap op papier gezet. Als lezer is het moeilijk om het boek even weg te leggen, je wilt maar één ding: weten hoe het met Misha in de gevangenis vergaat en hoe Lennart hem kan helpen in zijn strijd tegen de geesten uit het verleden.

En dan???? Dan is het boek uit, met als einde een triggerende zin: WORDT VERVOLGD, ANTWOORD IK. En o, wat kijk ik daar naar uit, helaas het vervolg komt pas volgend jaar, maar ik kijk er nu al met verlang naar uit.

Dit boek is 5 sterren meer dan waard!!

 

De Perfecte Buren - Charles Kuijpers

 

Het verhaal is op een bijzondere manier gecomponeerd. In korte hoofdstukken van één of enkele pagina’s schieten de gebeurtenissen voortdurend heen en weer in de tijd en de locatie. Als een schrijver dat niet goed doet, maakt dat een boek vrijwel onleesbaar. Maar Hoffschlag weet de compositie zo ragfijn te maken, dat het waarlijk een genot voor de lezer is. Ook luie lezers zullen de draad niet kwijtraken, en dat is bijzonder knap van de schrijfster.
De schrijftrant is zeer goed. Mooi en kernachtig taalgebruik gaat hand in hand met diepgaande beschrijvingen van vooral maar zeker niet alleen Lennart en Misha.
Het boek is onderverdeeld in enkele “boeken”. Eerst wordt het verhaal verteld vanuit het oogpunt van oudste broer Lennart, later wordt Misha de ik-figuur. Opmerkelijk daarbij is dat in het deel waarin Misha de observeerder is, regelmatig hele tekstblokken uit het eerste deel nagenoeg letterlijk terugkomen. En dat is wel een wonderlijke ervaring voor de lezer. Op bladzijde 339 bijvoorbeeld staat een tekstblok dat ook op bladzijde 183 te vinden is. Voor de lezer is dat hallucinerend, maar het moge duidelijk zijn dat de schrijfster beoogt de feiten identiek weer te geven om ze vervolgens te vermengen met de subjectieve ervaring ervan door de ik-figuur. Deze methode draagt wel een wellicht onderschat gevaar in zich. De lezer krijgt de moeilijk te onderdrukken neiging om die tekstblokken “diagonaal te lezen” waardoor de subtiliteiten dreigen te worden gemist.

Het boek telt maar liefst 713 bladzijden in kleine druk, en toch heeft het verhaal een open eind. Het komt tegenwoordig wel vaker voor dat een boek eindigt met een cliffhanger. Maar Bronja gaat veel verder. De lezer vraagt zich tegen het einde van het boek regelmatig af wanneer de al geruime tijd daarvóór aangekondigde gebeurtenis gaat plaatsvinden, doch na de laatste pagina zijn we nog steeds in het ongewisse. De laatste zin van het boek luidt dan ook spreekwoordelijk:
“Wordt vervolgd”, antwoord ik.

De titel van het boek “De dode kamer” is geënt op zowel het fenomeen “isoleercel” als de in de bouwkunde bekende ruimte die volledig is geïsoleerd voor invloeden van buitenaf én inwendig zodanig is gemaakt dat geluiden van binnen volledig geabsorbeerd worden. Het verblijf in een dergelijke ruimte maakt iemand in zeer korte tijd gek. Beide betekenissen spelen in het verhaal een rol.
Maar ik denk dat de symboliek van de titel verder gaat. Mogelijkerwijs heeft Hoffschlag (ook) bedoeld dat iemand door extreem traumatische ervaringen een dode kamer in zijn hoofd kan ontwikkelen.

Het boek “De dode kamer” is in eigen beheer uitgegeven, een geweldige prestatie. Ik weet niet of de schrijfster het manuscript aan de gevestigde uitgevers heeft aangeboden, maar als dat zo is hebben die een blunder van formaat gemaakt door niet met Bronja Hoffschlag in zee te gaan. Zij heeft zich in één klap geschaard tussen de allerbeste thrillerschrijvers van Nederland. Chapeau!
Reikhalzend kijk ik uit naar deel twee van de als trilogie aangekondigde reeks over “Project X”.

"De dode kamer" zit tegen vijf sterren aan, en dat is bij mij heel bijzonder. Vanwege enkele mineure onvolkomenheden zijn het er viereneenhalf geworden!

 

De Perfecte Buren - Patrice van Trigt

 

Het is moeilijk om een recensie te schrijven over dit geweldig boek zonder teveel vrij te geven. Want dat zou zo jammer zijn. Dit boek móet je als thrillerlezer écht gelezen hebben. Werkelijk alles klopt; de manier van schrijven, het taalgebruik, de spanningsopbouw, de karakters, de situatieschetsen. Je bent als het ware zelf onderdeel van het boek, zó duidelijk is het allemaal omschreven. En dat allemaal zonder ook maar één regel te overdrijven. Ondanks de ruim 700 pagina's is het boek verre van langdradig te noemen, geen enkel moment van verveling. Tot op het einde toe is het leestempo hoog, je wilt weten hoe het nu zit, je kunt nauwelijks wachten. Het blijft de gehele tijd spannend, je kunt je geen voorstelling doen waar het verhaal heen gaat, want keer op keer word je verrast door de wendingen in het verhaal. Soms is het ronduit schokkend wat er beschreven wordt, hard en meedogenloos, onvoorstelbaar en onbegrijpelijk. De omschrijving van de (on)verwachte vriendschappen, gevaarlijk maar ó zo waardevol, die op een vreemde manier ook onvoorwaardelijk blijken te zijn!  Alle emoties in dit boek liggen dicht bij elkaar, prachtig omschreven en vooral ook heel menselijk.

Het zal dan ook geen verrassing zijn dat ik dit boek aaneengesloten heb uitgelezen. Volledig in het verhaal getrokken was het bijna onmogelijk om het weg te leggen. Het is maar goed dat niet alle, ruim 700 pagina's tellende, boeken van dit niveau zijn en zó goed. Ik zou bijna zelf een boek kunnen schrijven om te beschrijven hoe bijzonder dít boek is, dat deze 'dikke pil' vraagt om meer (en dat komt er gelukkig ook) en dan liever vandaag dan morgen.

Dat dit boek een debuut is is bijna niet te geloven. Het gevoel dat dit exemplaar thuishoort tussen de grote jongens en meisjes in schrijfland laat me niet los. Met gemak zet ik straks dit boek in mijn kast tussen namen zoals Jeffery Deaver, John Grisham en Karin Slaughter. Feitelijk zegt dat natuurlijk niets maar het is om aan te geven waar, volgens mij, dit boek thuishoort.
Ik verbaas me dan ook niet als De Dode Kamer straks verfilmd gaat worden. Overdreven? Echt niet! Lees het en "beleef" dit boek.Ik kon het gevoel van de tv-serie 'Prison Break' zo nu en dan ook niet loslaten, sommige delen van het verhaal zag ik bijna als een film voor me. Zó duidelijk, zó goed omschreven. Naar niemand beledigend bedoeld maar het is bijna on-nederlands te noemen.
 

Zoals ik al eerder aangaf is het voor mij nog niet eerder zó moeilijk geweest om een recensie te schrijven, juist omdat ik zo enthousiast ben, juist omdat het boek zo verdomd goed is. Ik wil het verhaal niet helemaal vrijgeven, ik wil niet teveel vertellen want de verleiding om dit boek zelf te gaan lezen moet oprecht vanuit jezelf komen en niet omdat ik dat zo mooi kan "verkopen". Dan zou ik dit debuut absoluut tekort doen, dit verhaal verdient het om gelezen te worden.
Wat ik wél kan vrijgeven is het volgende; wanneer je besluit dit spektakel te gaan lezen, dan krijg je er geen spijt van !!

Als er zes sterren waren, dan kreeg Bronja Hoffschlag deze allemaal !! Ik kijk uit naar het vervolg !!

 

Boekenbijlage - Felice Beekhuis

 

De dode kamer is een psychologische thriller. De vraag is niet ‘Wie heeft het gedaan?’, want dat is vrij snel duidelijk, maar om de ‘Waarom?’. Leugens, manipulatie, drank, drugs en geweld. Geen enkel ingrediënt ontbreekt.

Gelijk al wanneer je het boek opent en de eerste bladzijden hebt gelezen, wil je verder. Hoffschlag maakt je onmiddellijk nieuwsgierig. Wat is er met Misha gebeurd? En dus vooral: Waarom? De schrijfster blijkt een kei in het opbouwen van spanning en geeft maar kleine stukjes informatie per keer. Aan de hand van herinneringen en flashbacks krijgt de situatie steeds een duidelijker gezicht. Stapje voor stapje kom je dichterbij. Je moet wel verder lezen.

Regelmatig noemt ze iets wat in eerste instantie onbelangrijk lijkt, maar dan later toch terugkomt. Het verhaal in De dode kamer zit goed in elkaar. Het is spannend en leest gemakkelijk. De dikte van het boek zal mogelijk veel potentiële lezers afschrikken, maar het is de moeite van het lezen wel waard. Hoffschlag heeft het boek opgedeeld in vijf ‘boeken’, die ieder weer zijn opgedeeld in meerdere hoofdstukken, die als een soort dagboek op datum zijn gestructureerd. Het lijkt veel, maar is daardoor toch overzichtelijk.

Het grootste nadeel van De dode kamer is dat het nog niet af is. Het boek is uit, maar het verhaal is nog niet afgelopen. Gelukkig is schrijfster Bronja Hoffschlag al druk in de weer met het vervolg.