Interview voor Sword magazine 2015

 

The Sword > Bronja Hoffschlag in twee zinnen?

Bronja > Mijn beste vriendin zegt altijd dat ik ‘the quiet girl with the very loud mind’ ben. Dat klopt wel.

The Sword > Welke schrijvers hebben jou geïnspireerd?

Bronja > Dat zijn toch wel de Beats geweest. Ik las William S. Burroughs’ Junkie en Naked Lunch toen ik twaalf was en ik was meteen verkocht. Kerouac, Ginsberg, Cassady, noem ze maar op. Het mooiste aan de Beat Generation is dat het zo puur en eerlijk was. Neem bijvoorbeeld ‘Howl’, de dichtbundel van Allen Ginsberg uit 1956. Uitgebracht, zoals hij het heeft opgeschreven en geen woord of zin aan veranderd. En dan kun je het mooi vinden of niet mooi vinden, maar het is puur en eerlijk, zoals het bedoeld was en daar houd ik van. Dus als ik een voorbeeld moet noemen is dat Allen Ginsberg. Hij geloofde in zijn product, werd zelfs voor de rechter gesleept, maar bleef erachter staan. ‘Dit ben ik en dit is mijn boek. Deal ermee’.

The Sword > Wat was de inspiratie voor De dode kamer?

Bronja > Ik las ergens een artikel over de zogenaamde dode kamer in het Orfield Laboratorium in Minneapolis. De kamer is voor 99,9 % geluidsdicht. Door het gebrek aan echo ga je dingen horen die er niet zijn, maar bijvoorbeeld ook je eigen hartslag en het bloed dat door je aderen stroomt. Doordat je erop gaat letten, worden die geluiden harder en omdat je je druk maakt, gaat je hartslag omhoog. Je gaat hallucineren. Kort gezegd: als je iemand opsluit in zo’n kamer draait hij binnen 45 minuten helemaal door. Niemand heeft het er ooit langer uit kunnen houden. Dat vond ik een uniek gegeven voor een verhaal.

The Sword > Wist je toen al dat je een trilogie wilde maken?

Bronja > Nee. Het begon als een stand alone, maar toen ik halverwege was begon ik in te zien dat het verhaal daar te groot voor was. Toen ben ik de verhaallijnen opnieuw gaan uitzetten, aanvullen en uitdiepen. Het worden ook geen drie op zichzelf staande delen. Het is echt een vervolgverhaal, waarbij je de informatie uit het eerdere boek nodig hebt voor het volgende.

The Sword > In welk genre zou jij nog wel eens willen schrijven?

Bronja > Ik zou graag een roman schrijven en faction zou ik ook weleens willen proberen.

The Sword > Wat kun je ons al vertellen over het vervolg de Skinner Methode?

Bronja > Feitelijk gaat de Skinner Methode verder waar de Dode Kamer stopte. De opbouw en stijl blijven min of meer gelijk, maar het is allemaal wat rauwer en harder. Wat anders is dan bij De Dode Kamer is dat ik nu vier vertellers heb, in plaats van twee. Misha en Lennart hebben in dit boek geen introductie meer nodig, dus er is meer oog voor een aantal andere belangrijke personages. De titel verraadt al dat Donald Skinner sowieso een grotere rol krijgt, dus als ik zeg dat hij de derde verteller is, zou dat geen verrassing moeten zijn. Een aantal bijfiguren uit DDK blijken sleutelfiguren. De vierde verteller is er eentje die niemand verwacht, dus ik ben wel benieuwd hoe de lezers op hem gaan reageren. Verder komt er natuurlijk antwoord op een aantal vragen dat na DDK nog onbeantwoord was. We gaan zien hoe het nu met Misha’s dodenlijst gesteld is. Of/hoe hij zich weet te redden uit zijn web van leugens en intriges, wie zijn echte vrienden zijn. De relatie met zijn broer stond aan het einde van DDK op een mogelijk keerpunt, de machtstrijd tussen Misha en Skinner gaat zich verder ontwikkelen en dan is er nog de puinhoop waar Lennart onbedoeld in verzeild raakt, omdat hij een nieuwe vriendin aan de haak slaat met nogal wat bagage.

The Sword > Vorig jaar kwam je boek Snuff uit, zal er tussen Skinner Methode en het volgende deel weer een ander boek van jou uitkomen?

Bronja > Nee, ik wil me de komende twee jaar uitsluitend richten op de Project X trilogie. Snuff schreef ik al in 2008 en heb ik eind 2012 weer opgepakt, omdat ik vastzat met De Skinner Methode. Er hoefde in feite weinig meer aan gedaan te worden, dus het was een leuke onderbreking. Ik sta wel open voor kleine schnabbels, een kort verhaal of een songtekst is bijvoorbeeld hartstikke leuk, maar qua boeken wil ik me nu even alleen richten op Project X.

The Sword > Was je niet bang dat je debuut als te lang beoordeeld zou worden?

Bronja > Ik wist van tevoren dat er mensen zouden zijn die dat zouden zeggen, maar ik wist ook dat het maar een kleine groep zou zijn. Mensen die niet zitten te wachten op een lang verhaal kiezen over het algemeen geen boek van ruim 700 bladzijden. Ik denk dat het overgrote deel van mijn lezers in de categorie valt die zegt dat een goed boek niet dik genoeg kan zijn..

The Sword > Heb je nog meer verhaal ideeën liggen voor als de trilogie klaar is?

Bronja > Teveel. Ik schrijf al vanaf mijn veertiende, dus er ligt bijna twintig jaar aan werk op de plank. Natuurlijk is het lang niet allemaal even geweldig, maar er zitten een paar dingen tussen, waar ik zelf heel enthousiast over ben. Zo is er één idee waar ik al ruim 10 jaar over nadenk en research voor doe, maar waarvan ik nooit wist hoe ik het aan moest pakken of in welke vorm ik het moest gieten. Gelukkig heb ik met Project X nog zeker 2 jaar om dat ei rustig verder uit te broeden, maar dan moet het er toch maar eens van gaan komen.

The Sword > Waar haal jij de inspiratie vandaan voor je verhalen?

Bronja > Deels uit het dagelijks leven. Wat ik zie, hoor en meemaak. En ik heb een tic voor rare of opvallende nieuwsberichten. Zo kwam ik ook uit bij het basisidee voor DDK. Ik lees iets en dat blijft in mijn achterhoofd zeuren, omdat ik het gevoel heb dat ik er iets mee moet doen en later past dat stukje altijd in een puzzel. Een paar maanden geleden schreef ik een kort verhaal voor de Thriller 10-Daagse van Hebban. De inspiratie daarvoor kwam uit een rechtszaak die ik jaren geleden gevolgd heb: de Derek en Alex King-zaak. Twee jongetjes die hun vader vermoordden. Uiteindelijk werd het korte verhaal iets heel anders, maar dat is het leuke aan fictie.

The Sword > Heb je nog een mooie boodschap voor onze lezers?

Bronja > Je kunt vaak niet kiezen wat er op je pad komt, maar je kunt altijd zelf bepalen wat je daarvan meeneemt en bij je houdt.