Opnieuw in de Hebban/Crimezone Leesclub

 

In januari 2014 boog de Crimezone leesclub zich over mijn eerste boek, ‘De Dode Kamer’. Ik moet eerlijk bekennen dat ik kort na de aanmelding spijt had als haren op mijn hoofd. What was I thinking?! Wat deed ik mezelf aan? Een groep ervaren lezers ging een mening vormen over mijn ‘kindje’ en dan ook nog zwart op wit. Ik zou er de rest van mijn leven aan vast zitten.
Als een bang vogeltje las ik de eerste commentaren letterlijk tussen mijn vingers door, zoals een kind naar een horrorfilm kijkt. Al dat gestress bleek achteraf verspilde energie. Mijn debuut kreeg overwegend prachtige commentaren en scoorde een gemiddeld cijfer van 8,4. Dolblij en trots als een pauw begon ik aan mijn verslag voor de Leesclub en ik herinner me dat ik besloot met de wens terug te komen voor ‘Deel 2’.

Ruim anderhalf jaar later is het dan zover en mag de Hebban Thriller Leesclub een oordeel gaan vellen over het tweede deel in de ‘Project X’ trilogie: ‘De Skinner Methode’. Met een aantal lezers wordt het een digitaal weerzien, omdat zij ook deelnamen aan de Leesclub van ‘DDK’. Alle leuke herinneringen aan de eerdere Leesclub komen meteen terug: het plezier dat ik had tijdens het beantwoorden van de vragen en het lezen van alle discussies, meningen en recensies.
Ik heb mijn zenuwen redelijk onder controle. Dit heb ik tenslotte al een keer meegemaakt. Ik kan dit. Ik...
Opeens is daar de herinnering aan een recensie over ‘DDK’, die een van de leesclubleden schreef. Iets over ‘hooggespannen verwachtingen’ voor deel 2. Slik. Juist, ja. Daar had ik als debutante met ‘DDK’ geen last van gehad. Toen gingen die lezers blanco het verhaal in en konden ze het alleen maar ‘goed’, ‘mwah’ of ‘niet goed’ vinden.

Nu ze vergelijkingsmateriaal hebben, kan het boek ook opeens ‘tegenvallen’. Schrik! Het topic ‘voor het lezen’ biedt weinig troost. Het woord ‘verwachtingen’ duikt regelmatig op en wordt meestal voorafgegaan door de woorden ‘hoge’ of ‘hooggespannen’. Stresskip-modus aan. Toch is het bij het topic ‘vragen aan’ ouderwets gezellig en krijg ik een grote diversiteit aan leuke en vaak originele vragen voorgeschoteld.‘

Tijdens het lezen’ komt op gang en voor de tweede keer krijg ik de unieke kans om mijn boek door de ogen van lezers te zien. Ik heb ervan genoten hoe ‘mijn mannen’ jullie bezig hebben gehouden. Uit de vragen en commentaren blijkt hoe jullie met hen hebben meegeleefd. Zelfs een personage als Donald Skinner kan op enig begrip rekenen. Dat gevoel kan ik bijna niet beschrijven. Het is zo’n groot compliment! Het betekent dat mijn personages voor jullie zijn gaan leven, zoals ze voor mij doen en dat is wat ik hoop te bereiken met mijn boeken. 

We blijken een paar turbolezers in ons midden te hebben (of wat serieuze gevallen van DSM-verslaving) en de eerste resultaten komen binnen. Ik kan mijn ogen niet geloven. De recensies zijn prachtig en de cijfers zijn ongelofelijk. Als de helft van de cijfers bekend is, ben ik al helemaal gelukkig en durf ik zelfs stiekem te hopen op een plekje in de top tien. En dan ontvouwt zich in de verdere loop van de Leesclub het meest bizarre scenario mogelijk: ‘DSM’ eindigt bovenaan in de Leesclub Hall of Fame. Mijn kindje! Wat is dit ongelooflijk gaaf! En bizar, vooral! 

Graag wil ik de deelnemers van de Hebban Thriller Leesclub bedanken voor hun inzet, inzicht, mooie commentaren en bijzondere vragen. Ik kom graag terug voor een derde Leesclub. Hopelijk slaag ik er voor die tijd in om de definitie van het woord ‘verwachtingen’ uit mijn geheugen te deleten, maar vooral voor nu... stuiter-modus aan!

Wat vonden de lezers ervan?