Thrillerfestival en de Hebban Awards 2014

 

‘De Dode Kamer’, full circle. Met dat gevoel zat ik vannacht met mijn sigaretje en beker koffie naar de Hebban/Crimezone Debuut Prijs te staren, die pontificaal op de schoorsteen staat. Daar heeft manlief hem gisteravond bij thuiskomst neergezet in een poging me te overtuigen dat het toch echt waar is. Urenlang was het vooral erg onwerkelijk.
“Kijk dan, daar staat-ie.”
“Ja, dat zie ik, maar mijn hersenen registreren niks meer.” Meer ongeloof.
“Kijk dan, hier. Oh, en je mailbox en Facebook ontploffen. Hier, lees dan!”

Geleidelijk wisten alle lieve berichtjes en mijn man toch enig besef in mijn hoofd te planten, maar ik ben nog steeds stukjes kwijt. Geen idee hoe ik op het podium ben gekomen of eraf. Kennelijk zonder te struikelen en mijn nek te breken (volgens een vriendin vooral met dank aan mede-shortlister Olga Hoekstra. Dank je wel!). En ik herinner me vaag een man die, later in de foyer, een camera in mijn gezicht schoof en vroeg wat er nu voor me ging veranderen. Ik weet niet eens meer wat ik gezegd heb, maar erg zinnig zal het niet geweest zijn. Sorry, meneer.

‘DDK', mijn debuut dat begon in de Crimezone Leesclub, eind 2013, waarvan de deelnemers behoorden tot de eerste lezers. Overwegend hoge cijfers en prachtige recensies, wat geweldig was, maar het leukste vond ik toch de interactie met de lezers. Ze stelden vragen, maakten opmerkingen en daar mocht ik vervolgens op reageren.
Het meest bijzondere was toch wel dat Guy Doms schreef (in januari!) in zijn bijdrage aan de Leesclub (onder andere), dat hij dacht dat ik een ‘serieuze kandidaat’ was voor de Debuut Award. Ik vond dat natuurlijk ontzettend lief, maar dacht stiekem (sorry, Guy) dat hij niet helemaal goed bij zijn hoofd was. Een self-pubbie op een shortlist! Dat kan helemaal niet. Of wel?

Het kan dus wel en dan kun je ook nog winnen. Ik kan niet beschrijven hoe bijzonder dit is en hoe dit voelt. Ieder synoniem van ‘blij’ is opeens niet meer dan een understatement. Nadat de meneer met de camera verdwenen was, zijn de herinneringen wat helderder. Ik bedoel, hoe kun je nou vergeten dat R.J. Ellory naar je toekwam en zei: “Ah, there you are. Congratulations.”!?
Dat is toch één van de vele highlights van de dag, maar het meest memorabel vind ik toch dat, kort nadat R.J. Ellory vertrok, Guy Doms naar me toekwam en riep: “Ik heb het voorspeld!” 

Ja, Guy. Je had het voorspeld. Sorry dat ik je niet geloofde.
 

Foto's ©2014 Natasja Looije-Kruijs