Mijn ervaring met de Hebban/Crimezone Leesclub
Mijn beslissing om mee te doen aan de Crimezone Leesclub was impulsief. Pas nadat alles al in kannen en kruiken was, ben ik na gaan denken over de mogelijke gevolgen. Bewust, omdat ik mezelf niet de kans wilde geven om me te bedenken. De reacties uit mijn directe omgeving – vrijwel allemaal in de strekking van: “Waar begin je aan?!” – waren niet echt bemoedigend en hebben voor de nodige twijfels gezorgd omtrent mijn deelname. Tenslotte moet het eerste boek dat echt iedereen fantastisch vindt nog worden geschreven.
Natuurlijk is deelname aan een Leesclub voor iedere schrijver een gok, maar ik realiseerde me ook dat je als debutant begint op een achterstand. Lezers zijn niet bekend met je schrijfstijl of de manier waarop jij een verhaal construeert. Daarnaast is 'De Dode Kamer' een debuut van 700 bladzijden, dat ook nog eens niet volgens de bekende regeltjes van het thrillergenre is opgebouwd, waarmee je jezelf een gemakkelijk doelwit kunt maken voor scepsis en onbegrip.
Gaan de lezers jouw schrijfstijl waarderen? Begrijpen ze hoe het verhaal in elkaar zit en vooral waarom dit zo is? Gaan ze zien dat jij het zo geschreven hebt met een bedoeling? Halen ze eruit wat jij erin hebt gestopt? Begrijpen ze dat ogenschijnlijk onbelangrijke verhaallijntjes een voorzet zijn voor het vervolg?
Je weet dat de kans bestaat dat je boek – waar je zoveel tijd en energie in hebt gestopt – volledig wordt afgebrand, omdat je dingen ‘anders’ doet. Eén van mijn vrienden raadde mij de deelname aan de Crimezone Leesclub daarom met klem af. “Nederlanders houden niet van ‘anders’,” zei hij.
En daar mag je het dan twee weken mee doen, totdat de Leesclub daadwerkelijk begint. Mijn twijfels werden enigszins weggenomen door de overwegend goede eerste reacties op 'Het Derde Verbond' van Liane Baltus, wat ook geen standaard thriller is. Mede daardoor begon ik toch met goede moed aan de Leesclub en het is één groot feest geweest!
Ik heb enorm veel plezier gehad met de lezersvragen. Het was geweldig om te zien wat mijn boek teweeg bracht. Ik vond het ontzettend leuk om samen met de lezers met het verhaal en de personages bezig te zijn in het ‘vragen aan’ topic. Er waren vragen die ik van tevoren al verwacht had, maar ik werd ook regelmatig verrast, omdat ik sommige vragen niet verwacht had óf juist vragen die ik wel verwacht had niet kreeg. Vooral de inhoudelijke vragen vond ik erg leuk om te beantwoorden.
Een aantal lezers had commentaar op wat werd omschreven als ‘herhaling’. Zij vonden dat er wel het één en ander geschrapt had kunnen worden. Ik wilde me niet met het topic ‘tijdens het lezen’ bemoeien, maar ik wil er nu wel graag even op terugkomen. Ik betwist dat dit ‘herhalingen’ zijn. Het zijn een aantal situaties die worden belicht vanuit twee zeer verschillende standpunten. Twee waarheden die nauwelijks iets met elkaar gemeen hebben, omdat beide broers het anders ervaren en daarnaar handelen, hoewel dit voor de ander niet altijd ‘eerlijk’ lijkt. Dan rest de vraag: Wat is waarheid en bestaat die eigenlijk wel?
Ik vind dat Cees van Rhienen dit bijzonder mooi verwoordde in zijn recensie: “Om een goed beeld te krijgen van de verschillen in persoonlijke interpretatie en beleving, kiest de auteur om een aantal ervan (situaties, red.) vanuit het perspectief van beide broers te belichten.”
Het overgrote deel van de reacties was bijzonder positief. Veel mensen ‘klaagden’ erover dat ze moeite hadden om het boek weg te leggen of niet meer toekwamen aan hun dagelijkse klusjes. Guy noemde het boek zelfs ‘verslavend’ en kreeg heel veel bijval. Van dat soort commentaar wordt natuurlijk iedere schrijver spontaan high en ik weet zeker dat Lennart Guy’s woordkeuze enorm zou kunnen waarderen!
Het absolute hoogtepunt was voor mij toch wel de vergelijking met R.J. Ellory. Wat een eer! Dank je wel, Charlotte. Er zijn zoveel mooie dingen geschreven door jullie, maar helaas kan ik er maar een paar uitlichten.
Het enthousiasme en de inzet van het overgrote deel van de Leesclub vind ik echt hartverwarmend. Ik kwam jullie prachtige recensies en reacties tegen op Facebook, Twitter en veel blogs en boekensites. Ook vind ik het erg leuk dat Justine zich later ook bij de Leesclub aansloot met een eigen exemplaar. Jammer vond ik wel dat de inzet van een paar mensen beperkt bleef tot een enthousiaste aanmelding, maar wellicht was mijn verwachting van 25/25 bijdrages onrealistisch.
Met de resultaten van de Leesclub ben ik tevreden. Met als laagste cijfer een 7 mag ik als debutant zeker niet klagen. Veertien van de éénentwintig lezers geven het boek cijfers tussen de 8 en de 10. Nog eens zeven mensen geven het tussen de 7 en de 8. Dat is natuurlijk een cijferlijst waar je trots op mag zijn!
Graag wil ik de kanjers van Crimezone en natuurlijk de Leesclub bedanken voor jullie inzet. Ik waardeer het enorm en ik kom graag bij jullie terug met Deel 2!
Volg mij op:
